ﻫﺠﺪﻫﻢ آذر ﺳﺎل1337 ، روزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎزﻣﺎن دﻓﺎع ﻏﯿﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ وزات ﮐﺸﻮر ﺑﻮد و در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﺸﻮر ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﺳﺘﺎﻧﺪار ﯾﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. درﺧﺮداد ﺳﺎل 1345 ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ و ﺷﻮرای ﻣﻠﯽ، ﻋﻀﻮﯾﺖ اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن در ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ دﻓﺎع ﻏﯿﺮﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل واﻗﻊ ﺷﺪ. درﺑﯿﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﺳﺎل 1351 و ﺑﺎ اﺻﻼح ﻗﺎﻧﻮن، ﺳﺎزﻣﺎن از وزارت ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﯾﺮی ﻣﻨﺘﻘﻞ و رﺋﯿﺲ آن ﻣﻌﺎون ﻧﺨﺴﺖ وزﯾﺮ ﺷﺪ. در اﯾﻦ اﺻﻼﺣﯿﻪ،ﮐﻠﯿﻪ وزارت ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ، ﻣﻮﺳﺴﺎت و ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎی دوﻟﺘﯽ و واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ و ﺷﻬﺮداری ﻫﺎ ﻣﮑﻠﻒ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﻤﮑﺎری ﻧﻤﻮده و آﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ و دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎی اﺟﺮاﯾﯽ آن را اﺟﺮا ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮر و ﺑﺎ ﺿﺮب اﻻﺟﻞ، آﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮاﯾﯽ اﯾﻦ اﺻﻼﺣﯿﻪ در دوازده ﻣﺎده و ﺳﻪ ﺗﺒﺼﺮه ﺗﻬﯿﻪ و در ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﺸﻢ اﺳﻔﻨﺪ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮﻧﻬﺎی ﻣﺮﺗﺒﻂ در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ رﺳﯿﺪ. در ﺑﯿﺴﺖ و دوم ﺗﯿﺮ ﺳﺎل 1356 و ﺑﺎ اﺻﻼح ﻣﻮاد دوم و ﭼﻬﺎرم ﻗﺎﻧﻮن اﺻﻼح ﻗﺒﻠﯽ، ﺳﺎزﻣﺎن دﻓﺎع ﻏﯿﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ وزارت ﮐﺸﻮر ﺑﺎزﮔﺸﺖ. در دﻫﻢ اردﯾﺒﻬﺸﺖ ﺳﺎل 59 و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﻣﺎن رﻫﺒﺮ اﻧﻘﻼب و ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬار ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان، ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺴﯿﺞ ﻣﻠﯽ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ وزارت ﮐﺸﻮر ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد، آﻣﻮزش و ﺑﺴﯿﺞ ارﺗﺶ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﺑﭙﺮدازد و ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی و ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ وﺗﺠﺎوز ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﺳﯿﺎﺳﯽ، اﻗﺘﺼﺎدی، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﺳﻮاﻧﺢ ﻃﺒﯿﻌﯽ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮐﻞ ﻗﻮا ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﯿﺮد.
ﻻﯾﺤﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ در ﭼﻬﺎرم ﺗﯿﺮ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﻮرای اﻧﻘﻼب رﺳﯿﺪ، ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی آﻣﺎدﮔﯽ ﻣﻠﯽ، ﺑﺴﯿﺞ ﻏﯿﺮﻧﻈﺎﻣﯽ و دﻓﺎع ﻏﯿﺮﻧﻈﺎﻣﯽ را در ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺴﯿﺞ ﻣﻠﯽ ادﻏﺎم ﻧﻤﻮد. در ﻧﻮزدﻫﻢ ﺗﯿﺮ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل، ﻗﺎﻧﻮن ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺴﯿﺞ ﻣﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﻮرای اﻧﻘﻼب رﺳﯿﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﯾﺠﺎد آﻣﺎدﮔﯽ ﻫﺎی ﻻزم در ﻣﺮدم ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ آﺛﺎر ﻧﺎﺷﯽ از وﻗﻮع ﺳﻮاﻧﺢ ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ در ﻣﺎده 1 ﺑﻪ آن واﮔﺬار و زﯾﺮ ﻧﻈﺮ رﻫﺒﺮ ﯾﺎ ﺷﻮرای رﻫﺒﺮی، واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. در ﺗﺒﺼﺮه 1 ﻣﺎده 3 اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﻧﺘﺨﺎب رﺋﯿﺲ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻬﺪه رﻫﺒﺮ ﯾﺎ ﺷﻮرای رﻫﺒﺮی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ. اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﻨﻬﺎ 6 ﻣﺎه از ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺴﯿﺞ ﻣﻠﯽ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ، اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ و در ﺗﺎرﯾﺦ 28 دی 59 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﺣﺪ ﺑﺴﯿﺞ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﭘﯿﻮﺳﺖ.ﭘﺲ از ﺣﺪود 2 ﺳﺎل، اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ واﺣﺪ ﺑﺴﯿﺞ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﯿﻦ ﺑﻌﻨﻮان ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم اﺳﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ در ﺗﺎرﯾﺦ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ ﺷﻬﺮﯾﻮر 61 ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ رﺳﯿﺪ و اﮔﺮ ﭼﻪ در اﻫﺪاف آن ﮐﻤﺎﮐﺎن ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮوز ﺑﻼﯾﺎ و ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻣﺮاﺟﻊ ذﯾﺮﺑﻂ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪه ﺷﺪ وﻟﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺴﯿﺞ ﻣﻠﯽ ﺗﻨﺰل ﺟﺪی ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ و ﺑﺎ آﻏﺎز ﺟﻨﮓ اﯾﺮان و ﻋﺮاق از ﺳﺎل 59 و ﺣﻀﻮر ﺳﭙﺎه و ﺑﺴﯿﺞ در اﻣﺮدﻓﺎع ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﻫﯿﭻ دﺳﺘﮕﺎه ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎی 1361 ﺗﺎ 1370 ﻣﺘﻮﻟﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺒﻮد. درﻫﻤﯿﻦ دوره 10 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان ﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ از ﻫﻢ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﺷﺪ.
زﻟﺰﻟﻪ ﻣﺮﮔﺒﺎر 31 ﺧﺮداد 69 در اﺳﺘﺎن ﮔﯿﻼن، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺪی ﺑﻪ ﺑﻼﯾﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ را ﯾﺎد آوری ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﮑﺴﺎل ﭘﺲ از آن و در ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﻬﻢ ﻣﺮداد 1370، ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻣﻠﯽ ﮐﺎﻫﺶ اﺛﺮات ﺑﻼﯾﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ در ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ. ﺗﺸﮑﯿﻞ اﯾﻦ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﮔﺎم ﻣﻬﻤﯽ در ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﻼﯾﺎی ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺣﺴﺎب آﻣﺪه و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺒﺎدﻟﻪ اﻃﻼﻋﺎت، ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ، ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻋﻠﻤﯽ و ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن راﻫﮑﺎرﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺮای ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی و ﮐﺎﻫﺶ اﺛﺮات ﺑﻼﯾﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﻃﻮﻓﺎن، ﺳﯿﻞ، ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ، ﺳﺮﻣﺎزدﮔﯽ، آﻓﺎت ﮔﯿﺎﻫﯽ، آﻟﻮدﮔﯽ ﻫﻮا، زﻟﺰﻟﻪ و ﻟﻐﺰش ﻻﯾﻪ ﻫﺎی زﻣﯿﻦ، ﻧﻮاﺳﺎﻧﺎت آب درﯾﺎﻫﺎ و درﯾﺎﭼﻪ ﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ و اﻣﺜﺎل آن ﻣﺘﻮﻟﯽ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﻪ رﯾﺎﺳﺖ وزﯾﺮﮐﺸﻮر ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. آﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮاﯾﯽ ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮐﻤﯿﺘﻪ در ﺳﺎل 71 ﺗﻬﯿﻪ و در دوازدﻫﻢ اردﯾﺒﻬﺸﺖ 72 ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ هﯿﺎت وزﯾﺮان رﺳﯿﺪ. در اﯾﻦ آﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻤﯿﺘﻪ ای ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ و 9 ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻓﺮﻋﯽ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ تخصصی ﺑﺎ ﻋﻨﺎوﯾﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ زﯾﺮﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻣﻠﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﮐﺎﻫﺶ اﺛﺮات ﺑﻼﯾﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ در اﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ رﯾﺎﺳﺖ اﺳﺘﺎﻧﺪار ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮐﻤﯿﺘه ﻫﺎی ﻓﺮﻋﯽ آن ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻨﺎﻇﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﮐﻤﯿﺘﻪ ﻫﺎی ﻓﺮﻋﯽ 9 ﮔﺎﻧﻪ ﮐﺸﻮری اﯾﺠﺎد ﺷﺪﻧﺪ ،به ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر دراﺳﻨﺎد رﺳﻤﯽ، ﻋﻨﻮان ﺳﺘﺎد ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﮐﺸﻮر درﺗﺒﺼﺮ 15 ﺑﺨﺶ اﻟﻒ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دوم ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﺸﻮر آﻣﺪه و ﺑﯿﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ به ﻣﻨﻈﻮرﭘﯿﺸﮕﯿﺮی، اﻣﺪاد رﺳﺎﻧﯽ، ﺑﺎزﺳﺎزی و ﻧﻮﺳﺎزی ﻣﻨﺎﻃﻖ آﺳﯿﺐ دﯾﺪه از ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ در ﻃﻮل ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دوم، اﻋﺘﺒﺎرات ﻻزم را در اﺧﺘﯿﺎر ﺳﺘﺎد ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﮐﺸﻮر ﻗﺮار دﻫﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺳﺘﺎﻧﻬﺎ، ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ اﻋﺘﺒﺎرات را ﺳﺘﺎدﻫﺎی اﺳﺘﺎﻧﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ و 20 درﺻﺪ از اﻋﺘﺒﺎرات ﺑﺮای ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮی ﮐﺎﻫﺶ اﺛﺮات ﺑﻼﯾﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ و اﺟﺮای ﭘﺮوژه ﻫﺎی ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی اﺧﺘﺼﺎص ﯾﺎﺑﺪ.اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﺑﺨﺶ اﻟﻒ ﻣﺎده 181 ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﻮم ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﺸﻮر ﻧﯿﺰ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ درﺻﺪ اﻋﺘﺒﺎرات ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﯽ ﺑﺼﻮرت ﮐﻠﯽ ﺑﯿﺎن ﺷﺪه و ﻣﻘﺪار ﻣﺸﺨﺼﯽ ﺑﺮای آن ﻟﺤﺎظ ﻧﮕﺮدﯾﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻣﺎده 44 ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺳﻮم، ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻫﻼل اﺣﻤﺮ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﯾﺮان ﻣﻮﻇﻒ ﮔﺮدﯾﺪ ﺑﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ وزارت ﮐﺸﻮر و ﻧﯿﺮوی ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺴﯿﺞ و در ﺳﺎل اول ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ( سال79) ﺳﺎل ﻃﺮح ﺟﺎﻣﻊ اﻣﺪاد ﻧﺠﺎت را ﺗﻬﯿﻪ و ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻫﯿﺎت وزﯾﺮان ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﺮح ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان، آﻣﻮزش و اﯾﺠﺎد آﻣﺎدﮔﯽ در ﻣﺮدم، ﻧﺤﻮه ﻣﺸﺎرﮐﺖ دﺳﺘﮕﺎﻫﻬﺎی اﺟﺮاﺋﯽ، ﻧﻘﺶ ﺻﺪا و ﺳﯿﻤﺎ و رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﺮوﻫﯽ، اﻗﺪاﻣﺎت و ﻋﻤﻠﯿﺎت اﺟﺮاﯾﯽ، ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎﻟﯽ و ﺗﺪارﮐﺎﺗﯽ و ﻏﯿﺮﺑﺎﺷﺪ. در ﺗﺒﺼﺮه ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎده اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺮوی ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﺴﯿﺞ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﯾﺖ ﺳﺘﺎدﻫﺎی ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﮐﺸﻮر در ﻣﯽ آﯾﺪ.
ﭘﯿﺮو اﯾﻦ ﻣﺼﻮﺑﻪ، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﺸﺘﺮک وزارت ﮐﺸﻮر، وزارت دﻓﺎع و ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻣﺴﻠﺢ و ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻫﻼل اﺣﻤﺮ در ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻔﺪﻫﻢ اﺳﻔﻨﺪ 79 ﺑﻪ دوﻟﺖ اراﯾﻪ و در ﺗﺎرﯾﺦ 17 ﻓﺮوردﯾﻦ 82 ( ﭘﺲ از 2 ﺳﺎل ) ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﻃﺮح ﺟﺎﻣﻊ اﻣﺪاد و ﻧﺠﺎت ﮐﺸﻮر در ﭘﻨﺞ ﻓﺼﻞ و 57 ﻣﺎده ﻣﺼﻮب ﮔﺮدﯾﺪ. در ﻣﺎده 5 اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺳﺘﺎد ﺣﻮادث و ﺳﻮاﻧﺢ ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﮐﺸﻮر ﺑﺮای ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺬاری ﮐﻠﯽ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﻣﻠﯽ و ﻧﻈﺎرت ﻋﺎﻟﯿﻪ ﺑﺮ اﻣﺮ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان ﮐﺸﻮر اﺷﺎره ﺷﺪه و ﻣﺘﻨﺎﻇﺮ آن اﯾﺠﺎد ﺳﺘﺎدﻫﺎی اﺳﺘﺎﻧﯽ و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ در ﻣﻮاد ﺑﻌﺪی آﻣﺪه و ﺑﺮای ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺳﺘﺎدﻫﺎ ﺷﺮح وﻇﺎﯾﻒ واختیاراتی عنوان شده است. اﯾﺠﺎد ﮐﺎرﮔﺮوه ﻣﻠﯽ آﻣﺎدﮔﯽ زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺳﺘﺎد و ﻣﺘﻨﺎﻇﺮ ﮐﺎر ﮔﺮوه اﺳﺘﺎﻧﯽ آن و ﺷﺮح وﻇﺎﯾﻒ ﻫﺮ ﮐﺪام ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﺎرﮔﺮوﻫﻬﺎی ﺗﺨﺼﺼﯽ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد 23 ﻣﻮرد و در ﺳﻪ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ ( 12 ﮐﺎر ﮔﺮوه )، ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی و ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﺨﺎﻃﺮات ( 6 ﮐﺎرﮔﺮوه )و آﻣﻮزش ( 5 ﮐﺎرﮔﺮوه ) از دﯾﮕﺮ ﺑﺨﺶ ﻫﺎی اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﯾﮑﺴﺎل از ﺗﺼﻮﯾﺐ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻟﺰﻟﻪ ﺑﻢ در ﺗﺎرﯾﺦ ﭘﻨﺠﻢ دی 82 ﺑﻮﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺖ و ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ، اﯾﻦ ﻃﺮح ﮐﻪ ﻫﻨﻮز آن ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎ ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد، در ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ زﻟﺰﻟﻪ ﺑﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﮏ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﻧﺘﻈﺎرات را ﺑﺮآورده ﮐﺮده و دارای ﻧﻘﺎﯾﺼﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﻟﺬا ﭘﯿﺮو ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻫﺎ و ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻫﺎی ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻈﻢ رﻫﺒﺮی در ﺑﺎزدﯾﺪ از ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ زﻟﺰﻟﻪ ﺑﻢ و ﺗﺠﺮﺑه ﻫﺎی ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه، ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪی در اﯾﻦ ﻋﺮﺻﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﺧﻮرد. ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎی ﮐﻠﯽ ﻧﻈﺎم در ﻣﻮرد ﭘﯿﺸﮕﯿﺮی و ﮐﺎﻫﺶ ﺧﻄﺮات ﻧﺎﺷﯽ از ﺳﻮاﻧﺢ ﻃﺒﯿﻌﯽ و ﺣﻮادث ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺮﻗﺒﻪ درﻣﺠﻤﻊ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻈﺎم ﺗﺪوﯾﻦ و در ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﻮم اردﯾﺒﻬﺸﺖ 84 اﺑﻼغ گﺮدﯾﺪ. ﺑﻨﺪ 3 اﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎ ﺑﺮ اﯾﺠﺎد ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ واﺣﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ رﺋﯿﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺑﺮای آﻣﺎدﮔﯽ داﺋﻤﯽ اﻗﺪام ﻣﻮﺛﺮ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ در دوره ﺑﺤﺮان ﺗﺎﮐﯿﺪ دارد ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻻﯾﺤﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان ﮐﺸﻮر ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺳﻂ وزارت ﮐﺸﻮر ﺑﺎ ﻫﻤﻔﮑﺮی و ﻫﻤﮑﺎری اﻓﺮاد ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ و اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ، دﺳﺘﻮر اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎ و ﻗﻮاﻧﯿﻦ، ﺗﻬﯿﻪ و ﭘﺲ از ﺗﺼﻮﯾﺐ دوﻟﺖ در 26 ﺷﻬﺮﯾﻮر85 ، ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺮان ﮐﺸﻮر در 15 ﻣﺎده و ده ﺗﺒﺼﺮه و در ﺗﺎرﯾﺦ 31 اردﯾﺒﻬﺸﺖ 87 ( ﭘﺲ از ﺣﺪود 2 ﺳﺎل ) ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮن اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای اﺳﻼﻣﯽ رﺳﯿﺪ و ﭘﺲ از ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎ اﺟﺮای آزﻣﺎﯾﺸﯽ آن ﺑﻪ ﻣﺪت 5 ﺳﺎل ﺑﻪ دوﻟﺖ اﺑﻼغ ﮔﺮدﯾﺪ.
در ﺧﺼﻮص ﺳﺎﺑﻘﻪ ﭘﺪاﻓﻨﺪﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ آن از زﻣﺎن ﻫﺸﺖ ﺳﺎل دﻓﺎع ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﺎ اﯾﺠﺎد ﮐﻤﯿﺘﻪ داﺋﻤﯽ ﭘﺪاﻓﻨﺪﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﮐﺸﻮر در اواﯾﻞ دﻫﻪ 80 اﻃﻼﻋﺎت دﻗﯿﻘﯽ در دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽﺧﻼﺻﻪ ﻣﻮﺿﻮع از زﺑﺎن دﮐﺘﺮ ﺟﻼﻟﯽ رﺋﯿﺲ ﺳﺎزﻣﺎن و دﺑﯿﺮ ﮐﻤﯿﺘﻪ داﺋﻤﯽ ﭘﺪاﻓﻨﺪﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﮐﺸﻮر و ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﺧﺒﺮﮔﺰاری ﻓﺎرس ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ: دﻓﺎع ﻏﯿﺮﻧﻈﺎﻣﯽ و ﮐﺎﻫﺶ آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮی زﯾﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽ ﮐﺸﻮر در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻬﺪﯾﺪات ﺧﺎرﺟﯽ و ﭘﺎﯾﺪاری ﺳﺎزﻣﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺳﺮ و ﮐﺎر دارﻧﺪ و اﯾﻦ ﻣﻮارد ﺑﺎ ﺑﺨﺶ دﻓﺎﻋﯽ ﮐﺸﻮر ﺳﺮ وﮐﺎر دارد، در ﻣﻘﻄﻌﯽ ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﮐﺸﻮر واﮔﺬار ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎل ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﻣﺤﻮل ﺷﺪ، ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﻟﯽ ﺟﺪی ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد. در ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻈﻢ رﻫﺒﺮی اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ ﺑﻪ ارﺗﺶ واﮔﺬار ﺷﺪ، ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﻄﻠﻮﺑﯽ دﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻗﺮارﮔﺎه ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﺸﻮر و ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﺸﻮر را دارد واﮔﺬار ﺷﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺘﺎﯾﺞ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺶ ﻧﺒﻮد. در ﺳﺎل 82 ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻈﻢ رﻫﺒﺮی ﺑﺎ ﺻﺪور ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ، اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ را ﺑﻪ ﺳﺘﺎد ﮐﻞ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻣﺴﻠﺢ واﮔﺬار ﮐﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺳﺘﺎد، ﺳﯿﺎﺳﺖ دﻓﺎﻋﯽ ﮐﺸﻮر را ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻓﺮﻣﺎن رﻫﺒﺮی ﮐﻤﯿﺘﻪ داﺋﻤﯽ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﮐﺸﻮر ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ. در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ دﻟﯿﻞ آﺋﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ در دوﻟﺖ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﺪ، ﮐﻤﯿﺘﻪ ی ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﺑﯿﻦ دوﻟﺖ و ﺑﺨﺶ دﻓﺎع ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ آﺋﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮاﯾﯽ ( ﺑﻨﺪ 11 ﻣﺎده 121 ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭼﻬﺎرم ) در ﻫﯿﺌﺖ دوﻟﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ رﺳﯿﺪ،ﮐﻤﯿﺘﻪ داﺋﻤﯽ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﮐﺸﻮر ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ رﺋﯿﺲ دﺳﺘﮕﺎه ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ، ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه دوﻟﺖ، ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﻗﺮارﮔﺎه ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﺸﻮر و رﺋﯿﺲ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺘﺎد ﮐﻞ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﻣﺴﻠﺢ ﻣﻨﺼﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد، اﻋﻀﺎی ﮐﻤﯿﺘﻪ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ از ﻋﻨﻮان ﮐﻤﯿﺘﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺣﻀﻮر در ﮐﻤﯿﺘﻪ داﺋﻤﯽ ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ، ﻃﺮﺣﯽ را ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮدﯾﻢ و از ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻈﻢ رﻫﺒﺮی درﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺳﺎزﻣﺎن ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺛﺮﺑﺨﺸﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و اﺟﺮای ﺑﻬﺘﺮ وﻇﺎﯾﻒ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﻮد، ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻘﺎم ﻣﻌﻈﻢ رﻫﺒﺮی ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد را ﺗﺼﻮﯾﺐ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺎزﻣﺎن ﭘﺪاﻓﻨﺪ ﻏﯿﺮﻋﺎﻣﻞ، ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺤﺚ در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر را دارد، اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن 9 ﻣﻌﺎوﻧﺖ دارد ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺻﻨﻌﺖ، ﻣﻌﺎوﻧﺖ زﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ، ﻣﻌﺎوﻧﺖ اﻧﺮژی، ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻓﻨﺎوری اﻃﻼﻋﺎت و ﻣﺨﺎﺑﺮات و ارﺗﺒﺎﻃﺎت، ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻓﻨﯽ، ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻃﺮح و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و اﻣﻮر اداری، ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺑﺤﺮان و ﺑﻬﺪاﺷﺖ و درﻣﺎن، ﻣﻌﺎوﻧﺖ آﻣﻮزش و ﭘﮋوﻫﺶ، ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و اﻃﻼع رﺳﺎﻧﯽ و ﺑﺴﯿﺞ اﺳﺖ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ، ﻫﻢ از ﻋﻨﻮان ﺳﺎزﻣﺎن و ﻫﻢ از ﻧﺎم ﮐﻤﯿﺘﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﺷﻮد.
