مقدمه
آب در کشور ما به عنوان یک منبع کمیاب اقتصادی، همواره تأثیرات شگرفی در وقایع تاریخی، ارتباطات اجتماعی و پیشرفت تمدن داشته و دارد. می‌دانیم میانگین آب قابل دسترس در هر کشور و منطقه، صرفنظر از تغییرات بین سالی آن، مقدار ثابت و مشخصی است؛ در حالی که تقاضا برای این کالا مرتباً افزایش می‌یابد. بنابراین اساسی‌ترین مسئله در برنامه‌ریزی منابع آب، ایجاد تعادل منطقی بین این منابع محدود، با مصارف فزاینده می‌باشد.
جهت برقراری چنین تعادلی، احداث سدهای مخزنی چند منظوره با نقش اصلی تنظیم جریان رودخانه‌ها و تأمین نیازهای شرب، صنعت، کشاورزی، محیط زیست، تولید انرژی برق‌آبی و کنترل سیلاب به عنوان بهترین عوامل مطرح می‌باشند.
صرفنظر از کنترل و مهار آب، کاهش تلفات و ارتقای بازده آبیاری نیز از گام‌های اساسی در بهره‌برداری از منابع آب محسوب می‌گردد و در این رابطه، بهره‌گیری از سیستم‌های مدرن آبیاری جهت استفاده مناسب و معقول از آب در بخش کشاورزی از عوامل مهم صرفه‌جویی می‌باشد. همزمان با استفاده از سیستم‌های مدرن، اعمال کنترل‌های لازم جهت دست‌یابی به حداکثر راندمان نیز می‌بایست مد نظر قرار گیرد.
در همین راستا و به منظور اخذ حداکثر راندمان از شبکه‌های احداث شده، نگهداری سیستم‌های آبیاری براساس اصول طراحی اولیه و استفاده از شیوه‌های نوین آبیاری نیز از الزامات است. بدین لحاظ شرکت سهامی آب منطقه‌ای استان گیلان به منظور جلوگیری از بحران آب استان، در نظر دارد علاوه بر تغییر رویکرد از توسعه‌ی فیزیکی ظرفیت‌های تأمین آب به مدیریت تخصیص و تأمین پایدار در طول سال‌های باقی‌مانده از برنامه‌ی پنجم توسعه و تا افق چشم‌انداز 20 ساله (سال 1404)، برنامه‌های زیربنایی بخش آب استان را نیز در راستای سند توسعه استان و صنعت آب کشور دنبال نموده و به نتیجه برساند.
